Ερευνητικές διεισδύσεις στο παρελθόν…
Ήταν τέλη Ιανουαρίου τού 1969. Στην κατάμεστη κινηματογραφική αίθουσα στο κέντρο της Αθήνας μετά το διάλειμμα και πριν ξεκινήσει το δεύτερο μέρος της ταινίας «Η Αγάπη μας» με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, άρχισαν να προβάλλονται τα γνωστά «επίκαιρα».
Το ολιγόλεπτο δηλ. ειδησεογραφικό δελτίο με τα σημαντικότερα κοινωνικοπολιτικά θέματα που «έπρεπε» να παρακολουθούν προς ενημέρωσή τους οι σινεφίλ της εποχής.
Έτσι και εκείνο το βράδυ, ενώ η φωνή του εκφωνητή περιέγραφε τα έργα της Νέας Εθνικής Οδού από Κόρινθο έως τον ποταμό Κράθη και στην οθόνη έβλεπαν έναν ηλικιωμένο αγρότη καβάλα στο γαϊδαρό του να κινείται δίπλα στα έργα, ξαφνικά μια γυναικεία φωνή που αναφωνούσε: «Ο πατέρας μου – Ο πατέρας μου»,
έστρεψε τα αποριμένα βλέμματα όλων προς τα πίσω καθίσματα της αίθουσας…
έστρεψε τα αποριμένα βλέμματα όλων προς τα πίσω καθίσματα της αίθουσας…
Λίγες βδομάδες αργότερα, η εν λόγω κυρία βρέθηκε στην Αιγείρα και κατά τη διάρκεια του οικογενειακού πασχαλινού τραπεζιού απευθύνθηκε στον πατέρα της: «Πατέρα, σε είδα στα επίκαιρα και χάρηκα πολύ… Μην πηγαίνεις όμως από το δρόμο που φτιάχνουν, γιατί είναι επικίνδυνα…»
Εντύπωση προξένησε στους παριστάμενους, η έκπληξη τού (80άρη τότε) παππού, ο οποίος ήταν κατηγορηματικός: «Αποκλείεται να ήμουν εγώ, λάθος έκανες, δεν είμαι και τόσο γέρος που να μην καταλάβω αν με φωτογραφίζουν» είπε με νόημα στην κόρη του… (Απρίλης τού ’69, βλέπετε).
Το φαγοπότι συνεχίστηκε και το περιστατικό με την κινηματογράφηση των έργων στην Κορίνθου – Πατρών ξεχάστηκε σχεδόν από όλους.
Άλλωστε, τι αξία είχε ένα ολιγόλεπτο φιλμάκι με μπουλντόζες, όταν, από την έναρξη
κατασκευής Νέας Εθνικής Κορίνθου – Πατρών το 1965, όλοι είχαν εξοικειωθεί με το θόρυβο των οδοποιητικών μηχανημάτων, το καθημερινό «βάρδα φουρνέλο» για τους εκβραχισμούς με δυναμίτιδα κάτω από το Λαμπινό (εκεί που τώρα κατασκευάζεται το ημιστέγαστρο), τα εργοτάξια της Τεχνικής Εταιρείας Βόλου στις εκβολές του Κριού, την εντυπωσιακή κατασκευή τής γέφυρας στο Αιγειράτικο ποτάμι με τα δοκάρια που «χτίζονταν» στο διπλανό οδόστρωμα και με σιδηροτροχιές τα μετέφεραν πάνω στις δύο μεγάλες βάσεις –εκατέρωθεν της κοίτης (τότε είχε γίνει και ένα σοβαρότατο ατύχημα, όταν από την υποχώρηση ενός υδραυλικού ανυψωτήρα δημιουργήθηκε «ντόμινο» και έπεσαν τεσσάρα
δοκάρια από τα πέντε, ακρωτηριάζοντας έναν εργαζόμενο στα κάτω άκρα), κλπ.
Στο εντεκάχρονο μυαλό μου, όμως, αποτυπώθηκε η περιγραφή με τον γάιδαρο και πάντα παρέμενε ως (λανθάνουσα) επιθυμία να βρω κάποτε το συγκεκριμένο τρέιλερ των επικαίρων, για να διαπιστώσω «ιδίοις όμμασι» αν
ήταν ή όχι ο παππούς στο στιγμιότυπο.
Είχα φροντίσει, πάντως, να μάθω ότι η ταινία που παιζόταν εκείνο το βράδυ στην αθηναϊκή αίθουσα, ήταν «Η αγάπη μας» -η μεγάλη επιτυχία εκείνης της χρονιάς που έκοψε 385 χιλιάδες εισιτήρια…
Είχα φροντίσει, πάντως, να μάθω ότι η ταινία που παιζόταν εκείνο το βράδυ στην αθηναϊκή αίθουσα, ήταν «Η αγάπη μας» -η μεγάλη επιτυχία εκείνης της χρονιάς που έκοψε 385 χιλιάδες εισιτήρια…
Τρία - τέσσαρα χρόνια αργότερα, ο κόμβος στο Κράθιο «έφερνε» την Αθήνα πιο «κοντά» μας και η Ανατολική Αιγιαλεία έπαιρνε τη θέση ενός αναπτυσσόμενου παραθεριστικού προορισμού.
Τα χρόνια όμως πέρασαν γρήγορα και μέσα στα επόμενα 15, αποδείχθηκε ότι εκείνος ο «τεράστιος» ολοκαίνουργιος Εθνικός Δρόμος προς την Πάτρα ήταν ένα «προπολεμικό» επικίνδυνο δρομάκι «καρμανιόλα».
Αρχές δεκαετίας του ’90, άρχισαν νέες συζητήσεις, παραγγέλθηκαν μελέτες. Μπήκε, δειλά – δειλά, στη ζωή του Έλληνα και ο πολιτικός όρος «διαβούλευση». Κυκλοφόρησε σε ένα τόμο εκατοντάδων σελίδων και η περίφημη μελέτη «Παπαγιάννη» με σήραγγες και τεράστιες κοιλαδογέφυρες, που πήγε στην κυριολεξία "αδιάβαστη" στα σκουπίδια. Το 2007 τελεσφόρησαν τελικά οι «διαβουλεύσεις» και «τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά» ξεκίνησε μια άλλη Οδός, με την εντυπωσιακή αρχαιοπρεπή ονομασία «Ολυμπία».
Οι δεκαετίες πέρασαν και φτάνοντας πλέον στην εποχή της παγκόσμιας ηλεκτρονικής πληροφόρησης, εντείνονταν οι έρευνές μου για αναζήτηση οπτικοακουστικού υλικού από τα εργοτάξια της Νέας Εθνικής Οδού.
Με δεδομένο ότι πάντα οι κατασκευαστικές εταιρείες κρατούν τέτοιου είδους υλικό, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους ιδιοκτήτες της Τεχνικής Εταιρείας Βόλου, ματαίως όμως, αφού η συγκεκριμένη είχε πωληθεί.
Με δεδομένο ότι πάντα οι κατασκευαστικές εταιρείες κρατούν τέτοιου είδους υλικό, προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους ιδιοκτήτες της Τεχνικής Εταιρείας Βόλου, ματαίως όμως, αφού η συγκεκριμένη είχε πωληθεί.
Τελευταία ελπίδα η αναζήτηση μέσω του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου…
Μερικές ώρες ψάξιμο και το πρώτο αισιόδοξο αποτέλεσμα της αναζήτησής μου ήρθε με μια ημερομηνία που ταίριαζε με τη βραδιά που παιζόταν η ταινία της Βουγιουκλάκη στην αθηναϊκή αίθουσα…
Ημερομηνίες λήψης:
από 02/01/1969 έως 10/01/1969 Θέμα: Η κατασκευή της Εθνικής Οδού Κορίνθου – Πατρών….
Ατελείωτος ο χρόνος αναμονής
μέχρι το ΚΛΙΚ να ενεργοποιήσει τη ροή του συγκεκριμένου βίντεο. Πρώτα πλάνα, «αρχαία»
οδοποιητικά μηχανήματα, τοπογράφοι, τα διόδια στο Ζευγολατιό και να… στο
επόμενο πλάνο το γαϊδουράκι με τον παππού. Πλάνο, τεσσάρων περίπου
δευτερολέπτων, με έκανε να αναφωνήσω: Ναι, αυτός είναι…!
Πρώτη επανάληψη του βίντεο,
δεύτερη επανάληψη, ένα «στοπ καρέ», ένα «ζούμ», ήταν αρκετό να λύσει ένα «μυστήριο» 44 χρόνων…
Τελικά, είχε δίκιο ο παππούς, που το Πάσχα
του 69, επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν αυτός που έδειχναν τα επίκαιρα…
Αν και οι ομοιότητες ήταν αρκετές, δεν
μπορούσε η θεατής, στην προκειμένη περίπτωση – με ένα καρέ δύο ακριβώς
δευτερολέπτων, σε μία αίθουσα με «καρβουνιάρα» μηχανή προβολής και από τις πίσω
θέσεις – να καταλάβει, ότι ο καβαλάρης ήταν πολύ κοντότερος από τον παππού τού 1,85
ύψος, ούτε ότι η περιοχή που κινείτο ήταν κάπου μεταξύ Αρχαίας Κορίνθου και
Ζευγολατιού…
Συμπέρασμα: Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται
βέβαιο μέχρι αποδείξεώς του…
