Την έχουν παρουσιάσει οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εφημερίδες με ολοσέλιδα αφιερώματα (Γαλλική «Le Monde», «Times» της Νέας Υόρκης κλπ), τονίζοντας τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες στη Γαλλία και το γεγονός ότι μια Ελληνίδα έχει στην ιδιοκτησία της το περίφημο Chateau Margaux που παράγει ίσως το κορυφαίο και το πιο αριστοκρατικό κρασί του πλανήτη!
Χαμηλών τόνων η κ. Κορίννα Μεντζελοπούλου, περνά απαρατήρητη τις καλοκαιρινές της διακοπές στην Αιγείρα, αφού το μόνο που δηλώνει την παρουσία της εδώ (συνήθως κάθε Αύγουστο),
είναι η αυξημένη κίνηση των επισκεπτών στον ερημικό παραλιακό δρόμο που οδηγεί στη βίλλα τής οικογένειας, στο δυτικό άκρο τής Αιγείρας.
είναι η αυξημένη κίνηση των επισκεπτών στον ερημικό παραλιακό δρόμο που οδηγεί στη βίλλα τής οικογένειας, στο δυτικό άκρο τής Αιγείρας.
Τη συναντήσαμε ανήμερα τής εορτής τού πολιούχου Αγίου Παντελεήμονος (2009), επίσημη προσκεκλημένη στο γεύμα που παρέθεσε η εκκλησία τής Αιγείρας στο ενοριακό κέντρο τού Ναού για τη λειτουργία του οποίου έχει προσφέρει σημαντική βοήθεια.
Στο περιθώριο του γεύματος, συζητήσαμε μαζί της σε ένα απόλυτα φιλικό κλίμα και της προτείναμε να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη, ώστε οι αναγνώστες τού “Φ” να πληροφορηθούν από «πρώτο χέρι» για τις δραστηριότητές της.
Κυρία Μεντζελοπούλου, αρχικά θέλω να σας ευχαριστήσω που αποδεχτήκατε το αίτημά μου για μια συνέντευξη γνωριμίας με το αναγνωστικό κοινό τής εφημερίδας «Φ» και για τον χρόνο που μας διαθέσατε από τις διακοπές σας εδώ στην Αιγείρα.
Αν και το πρόσωπό σας είναι γνωστό σε όλους, αρχικά θα ήθελα να μάθουμε τους οικογενειακούς σας δεσμούς με την περιοχή, πού μεγαλώσατε, την κοινωνική και επαγγελματική σας πορεία και ότι άλλο θεωρείτε σκόπιμο να αναφέρετε για τη ζωή σας.
Η Αιγείρα είναι πολύ ξεχωριστή για μένα γιατί έρχομαι εδώ όσο καιρό θυμάμαι τον εαυτό μου.
Ο παππούς μου, Αλέξης Μεντζελόπουλος (του οποίου το όνομα έχει πάρει και ο υιός μου), γεννήθηκε στα Αρφαρά (Αμπελόκηποι) και μετακόμισε στην Πάτρα έπειτα από αρκετά χρόνια. Υπήρξε δήμαρχος των Αρφαρών για πολλά χρόνια και ακόμη θυμάμαι τη φωτογραφία του να κρέμεται στον τοίχο τού δημαρχείου. Ο παππούς μου ήταν μεγάλη προσωπικότητα και ακόμη θυμάμαι πόσο συγκλονισμένος ήταν ο πατέρας μου μετά το θάνατο του.
Η γιαγιά μου, Χρυσούλα Μεντζελοπούλου (της οποίας το όνομα έχω πάρει κι εγώ), γεννήθηκε στη Βλοβόκα αλλά δυστυχώς πέθανε σε πολύ νεαρή ηλικία.
Ο πατέρας μου είχε γεννηθεί στην Πάτρα το 1915 και είχε τρία αδέρφια, έναν αδερφό και δύο αδελφές. Η σύζυγος του θείου μου Βάσω Μεντζελοπούλου όπως και τα ξαδέρφια μου Αλέξης και Ηλίας ζουν στην Πάτρα με τα παιδιά τους και έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις.
Έτσι, όπως καταλαβαίνετε ανήκω με όλη μου την καρδιά σε αυτό το κομμάτι τής Πελλοπονήσου και εδώ νομίζω πως είναι και οι ρίζες μου.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Παρίσι, όπου είχε εγκατασταθεί ο πατέρας μου το 1958. Έχω πτυχίο φιλολογίας κλασσικών γλωσσών (αρχαία ελληνικά και λατινικά) και επίσης έχω αποφοιτήσει από το Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών των Παρισίων.
Έχω περάσει πολλά καλοκαίρια στη βόρειο Αμερική και αυτό γιατί ήμουν τυχερή επειδή είχα έναν πατέρα ο οποίος μιλούσε 6 γλώσσες και που επιθυμούσε να μιλάω την αγγλική άψογα. Ως παιδί είχα αρχίσει να μαθαίνω την ελληνική γλώσσα στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία στο Παρίσι, όπου και βαπτίστηκα, αλλά και 10 χρόνια εκμάθησης αρχαίων ελληνικών είναι μεγάλη βοήθεια με τόσο δύσκολο συντακτικό.
Αρχικά δούλεψα στο τομέα της διαφήμισης και ως στέλεχος στο οικονομικό και λογιστικό τμήμα του Felix Potin, μιας αλυσίδας καταστημάτων που κατείχε ο πατέρας μου στο Παρίσι.
Δυστυχώς ο πατέρας μου απεβίωσε σε ηλικία 65 ετών το 1980, ήμουν πολύ νέα αλλά και αρκετά θαρραλέα ώστε να αναλάβω τις δουλειές του πατέρα μου.
Ως ιδιοκτήτρια του Chateau Margaux (ενός κτήματος με τα πιο φημισμένα Γαλλικά κρασιά, η ιστορία του οποίου ξεκινά τον 12ο αιώνα), παρακαλώ να μας πείτε μερικά στοιχεία γι’ αυτό και για το «σοκ» που προκάλεσε στην Γαλλική κοινωνία την δεκαετία του ’70 η εξαγορά του από μία ελληνική οικογένεια.
Το Chateu Margaux αποκτήθηκε από τον πατέρα μου το 1977 προς μεγάλη έκπληξη της κοινωνίας του Παρισιού αλλά και του Μπορντώ. Μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή το Μπορντώ είχε μόνο γνωστούς ξένους από την Αγγλία, την Ιρλανδία και τη Γερμανία που στο παρελθόν είχαν επενδύσει στη γη αλλά και στις πωλήσεις των φημισμένων κρασιών του Μπορντώ. Το «σοκ» τους όμως δεν διήρκεσε πολύ γιατί γρήγορα ανακάλυψαν πως ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος και πως είχε επιτύχει τόσα πολλά στον πολυαγαπημένο του αμπελώνα τον οποίο κατάφερε να επαναφέρει στην θέση που του άξιζε σε λιγότερο από 2 χρόνια. Από την πρόσληψη του καλύτερου συμβούλου κρασιών στο Μπορντώ μέχρι την εισαγωγή των νέων βαρελιών από βελανιδιά, ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να γίνει.
Μπορεί να ειπωθεί ότι οι εκπληκτικότερες επενδύσεις στο τομέα του κρασιού έχουν γίνει από ένα Έλληνα, τον Ανδρέα Μεντζελόπουλο, στο Μπορντώ, το πιο φημισμένο μέρος παραγωγής κρασιού στον κόσμο.
Εδώ και πολλά χρόνια σάς βλέπουμε να περνάτε ένα μεγάλο διάστημα των διακοπών στην Αιγείρα. Είναι σίγουρα οι πιο θερμές μέρες του καλοκαιριού και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μας εξομολογηθείτε τι είναι αυτό ή αυτά που σας κρατούν «ζεστή» την ανάμνησή σας από την Αιγείρα επιστρέφοντας στις δραστηριότητές σας.
Πού αλλού θα μπορούσα να πάω; Αναμνήσεις από την Αιγείρα; Ο ήχος από τα τζιτζίκια στα δέντρα που φύτεψε ο ίδιος ο πατέρας μου και τον αέρα να με ακολουθεί καθώς κάνω wind surf. Η γεύση από τις καλύτερες τομάτες αλλά και τα πιο νόστιμα καρπούζια του κόσμου. Η φέτα που ακόμα αγοράζω από τα βαρέλια. Ο ήχος τού χωριού, οι φίλοι μου αλλά και η εκκλησία που με πήγαινε ο πατέρας μου και που συνεχίζω μέχρι και σήμερα να πηγαίνω.
Μπορώ να συνεχίσω να μιλάω για αυτά για πάντα…
Έχω ελληνικό διαβατήριο και είμαι ιδιαίτερα περήφανη για τις ελληνικές μου ρίζες και δεν περνάει μέρα που δεν αναφέρω τι έχει προσφέρει η Ελλάδα στον δυτικό πολιτισμό.
Όλοι εδώ στην Αιγείρα γνωρίζουν ότι στα τέλη τής δεκαετίας τού ’70 ο αείμνηστος πατέρας σας Ανδρέας Μεντζελόπουλος δώρισε ακίνητο στην Αιγείρα με σκοπό να δημιουργηθεί Νοσοκομείο. Οι ανάγκες εκείνης της εποχής, όμως, έφεραν στο συγκεκριμένο χώρο την κατασκευή τού Γυμνασίου – Λυκείου Αιγείρας με την επωνυμία «Φιλίππειο» (στη μνήμη τού αδερφού σας). Τα επόμενα χρόνια το σχολείο αυτό (λόγω αυξημένων απαιτήσεων) πρόκειται να μεταφερθεί σε άλλο χώρο που έχει αγοραστεί στον Δήμο Αιγείρας. Το κτίριο, λοιπόν, που στεγάζεται σήμερα το «Φιλίππειο» σύντομα θα παραμείνει ανενεργό.Άραγε, υπάρχει στις σκέψεις σας κάποια πρόταση, σύμφωνα με την οποία το «Φιλίππειο» θα συνεχίσει να υπάρχει, προσφέροντας κοινωνικό έργο στον Δήμο Αιγείρας;
Είμαι πολύ περήφανη που το Φιλίππειο σχολείο αποδεικνύεται ακόμη χρήσιμο για την κοινωνία της Αιγείρας.
Θα ήταν, τέλος, πολύ σημαντικό να μάθουμε αν μέσα στα μελλοντικά επιχειρηματικά σας σχέδια υπάρχει κάποιο επενδυτικό ενδιαφέρον στην Ελλάδα και ειδικότερα στην περιοχή μας.
Με την Ελλάδα να είναι τόσο σημαντική σε εμένα, είμαι ανοιχτή σε ευκαιρίες.
Έτσι κι αλλιώς τα μελλοντικά επιχειρηματικά μου σχέδια είναι αρκετά απλά και ελπίζω να τα επιτύχω έτσι ώστε να διατηρήσω και να ενισχύσω την παλιά φήμη τού Chateu Margaux έτσι ώστε να παραμείνει ένα από τα καλύτερα κρασιά του κόσμου.
Ο πατέρας μου, μού κληροδότησε αυτή τη μοναδική δυνατότητα με μεγάλη ειλικρίνεια και αγάπη και ελπίζω να μπορέσω να κάνω το ίδιο και με τα παιδιά μου.
Στο μεταξύ, τούς μιλάω συνεχώς για τον παππού τους και θέλω να ξέρουν και να είναι περήφανα για το γεγονός ότι ένα μέρος τους είναι ελληνικό και δεν θα πρέπει ποτέ να το ξεχνούν, ούτε να ξεχνούν πως χρωστούμε στον Ανδρέα Μεντζελόπουλο.
