Αύγουστος 2009
Δεν κρύβει πάντα εκπλήξεις το πρωινό καφεδάκι στην πλατεία της Αιγείρας. Συνιστάται όμως ανεπιφύλακτα από τους μόνιμους αλλά και τους καλοκαιρινούς θαμώνες του χώρου.
Είναι, όπως επιμένουν να λένε, ό,τι καλύτερο για ένα ευχάριστο ξεκίνημα της ημέρας.
Όμως, εκείνο το πρωί γύρω στα μέσα του Ιουλίου, ήταν σε κάθε περίπτωση διαφορετικό.
Αρκετά νωρίς βρέθηκα στην πλατεία απολαμβάνοντας, μαζί με τον καφέ, τις κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις τής διπλανής παρέας, τα δυνατά κτυπήματα στα πούλια από το ντέρμπι τού τάβλι των παραδίπλα και όλα εκείνα που σε κάνουν να χαίρεσαι την ανέμελη καλοκαιρινή ζωή τού χωριού.
Με αυτά και με αυτά, δεν αντιλήφθηκα μια νέα παρέα που είχε εισχωρήσει στο «άβατο» και «μυστικό» ησυχαστήριό μας…
Παραγγέλνοντας τον καφέ τους, άκουσα να ζητούν και κάποιες «εξειδικευμένες» πληροφορίες για την περιοχή. Με αφορμή το γεγονός αυτό, βρεθήκαμε «ομοτράπεζοι» και φυσικά ξεκίνησαν οι συστάσεις. Το ζευγάρι με τις δύο κόρες τους, ερχόταν από τη Λάρισα και είχαν βάλει στον χάρτη των διακοπών τους το γύρο τής Πελοποννήσου.
Έτσι, όταν άρχισαν να με ρωτούν για την αρχαία Ολυμπία, τα σπήλαια Δυρού κ.α., τους εξέφρασα την απορία μου.
–Βλέπω ότι έχετε πολύ δρόμο μπροστά σας, και είμαι βέβαιος ότι τυχαία επιλέξατε την πλατεία τού χωριού μας για τη μικρή αυτή στάση.
Η κυρία χαμογέλασε και με μία ερώτησή της, θέλησε να ικανοποιήσει την περιέργειά μου.