Η Αιγείρα, ο Ωρωπός και το 1.000.000 Ευρώ!

Μια «ξε­χα­σμέ­νη» πτυ­χή τής Ιστορίας των Αρχαίων Αι­γει­ρα­τών...

Με α­φορ­μή την α­να­ζω­πύ­ρω­ση του εν­δια­φέ­ρο­ντος για την αρ­χαί­α κλη­ρο­νο­μιά μας...

Ε­δώ και πολ­λά χρό­νια η ε­φη­με­ρί­δα μας, εί­χε ε­ντο­πί­σει την ε­ντυ­πω­σια­κή αυ­τή ι­στο­ρί­α. Εί­χε μά­λι­στα διε­ρευ­νή­σει το θέ­μα και α­πό πο­λι­τι­στι­κής πλευ­ράς.

Να υ­πάρ­ξουν, δη­λα­δή, ε­νέρ­γειες για μια σύγ­χρο­νη «ε­πα­να­προ­σέγ­γι­ση» της Αι­γεί­ρας με τον Ω­ρω­πό. Πώς; Μα με το σύγ­χρο­νο θε­σμό τής Α­δελ­φο­ποί­η­σης Πό­λε­ων!!!

Θα μου πεί­τε φυ­σι­κά. Για­τί δεν το πρό­τει­νες τό­σα χρό­νια;

Ο λό­γος εί­ναι α­πλός. Βλέ­πο­ντας την ε­γκα­τά­λει­ψη και την αδια­φο­ρί­α για την α­νά­δει­ξη του αρ­χαιο­λο­γι­κού χώ­ρου, φα­ντά­ζε­στε την ντρο­πή που θα νιώ­θα­με, αν ο Δή­μος Ω­ρω­πού συμ­φω­νού­σε με την α­δελ­φο­ποί­η­ση και έρ­χο­νταν ε­δώ για τις κα­θιε­ρω­μέ­νες τε­λε­τές... Α­πό πιο μο­νο­πά­τι «κα­τσι­κό­δρο­μο» θα συ­νο­δεύ­α­με τους ε­πί­ση­μους κα­λε­σμέ­νους μας, στη σκη­νή τού Θε­ά­τρου;

Θα μου πεί­τε τώ­ρα, τι «κι­νέ­ζι­κα» μας λες...

Οι α­δελ­φο­ποι­ή­σεις μας μα­ρά­να­νε ε­δώ στην Αι­γεί­ρα!!!

Ί­σως να έ­χε­τε δί­κιο. Δια­βά­στε πρώ­τα την ι­στο­ρί­α τού Αι­γει­ρά­τη Ιέ­ρω­να και με­τά σκε­φθεί­τε πώς θα βρού­με Έ­ΝΑ Ε­ΚΑ­ΤΟΜ­ΜΥ­ΡΙΟ ΕΥ­ΡΩ για την α­νά­δει­ξη τού Θε­ά­τρου...

Ο Ιέ­ρων, ή­ταν γιος του Αι­γει­ρά­τη Στρα­τη­γού Τη­λε­κλέ­ους, η δρά­ση του και η ύ­παρ­ξή του έ­γι­νε γνω­στή α­πό έ­να ψή­φι­σμα του Δή­μου Ω­ρω­πί­ων, χα­ραγ­μέ­νο ε­πά­νω σε μάρ­μα­ρο. Το ψή­φι­σμα αυ­τό, που βρή­κε η αρ­χαιο­λο­γι­κή σκα­πά­νη στο Αμ­φιά­ριο του Ω­ρω­πού, μας πα­ρου­σιά­ζει την ε­ξαι­ρε­τι­κή φυ­σιο­γνω­μί­α του αρ­χαί­ου αυ­τού Αι­γει­ρά­τη.

Σύμ­φω­να, λοι­πόν, με την ε­πι­γρα­φή, κα­τά την ε­πο­χή τής Ρω­μα­ϊ­κής «ε­πι­κυ­ριαρ­χί­ας», οι ελ­λη­νι­κές πό­λεις ευ­ρί­σκο­ντο σε δει­νή οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση. Οι Α­θη­ναί­οι, για να α­ντι­με­τω­πί­σουν τα οι­κο­νο­μι­κά τους προ­βλή­μα­τα, ε­πι­τέ­θη­καν το 156 π.Χ. και λε­η­λά­τη­σαν τον Ω­ρω­πό. Οι Ω­ρω­πιείς, προ­σέ­φυ­γαν τό­τε στη Σύ­γκλη­το της Ρώ­μης και ε­ζή­τη­σαν Ρω­μα­ϊ­κή ε­πέμ­βα­ση.

Οι Ρω­μαί­οι ό­μως α­δια­φό­ρη­σαν για τον μι­κρό Ω­ρω­πό, και τό­τε οι κά­τοι­κοί του στρά­φη­καν στην Α­χα­ϊ­κή Συ­μπο­λι­τεί­α. Η εί­δη­ση αυ­τή δια­δό­θη­κε πα­ντού. Με την φή­μη μά­λι­στα, ό­τι ο Α­χα­ϊ­κός στρα­τός βά­δι­ζε κα­τά της Α­θή­νας, οι Α­θη­ναί­οι φο­βη­θέ­ντες α­πέ­συ­ραν τη φρου­ρά τους α­πό τον Ω­ρω­πό το 151 π.Χ.

Οι Α­χαιοί, βέ­βαια, εί­χαν δε­χθεί να συ­μπα­ρα­στα­θούν στους Ω­ρω­πιείς. Μά­λι­στα σε δύ­ο συ­νε­λεύ­σεις τής Συμ­μα­χί­ας (στην Κό­ριν­θο και στο Άρ­γος), ο Αι­γει­ρά­της Ιέ­ρων υ­πο­στή­ρι­ξε με θέρ­μη τα δί­καια του Ω­ρω­πού. Με α­φορ­μή αυ­τό, ο Δή­μος των Ω­ρω­πί­ων συ­νέ­τα­ξε και χά­ρα­ξε ε­πί μαρ­μά­ρου, τι­μη­τι­κό ψή­φι­σμα για τον Ιέ­ρω­να. Με το ψή­φι­σμα αυ­τό, ο Ω­ρω­πός α­πο­φά­σι­σε να τι­μή­σει τον Ιέ­ρω­να με χάλ­κι­νο αν­δριά­ντα. Ό­πως α­να­φέ­ρε­ται στο ψή­φι­σμα, τα α­πο­κα­λυ­πτή­ρια του αν­δριά­ντα θα γί­νο­νταν κα­τά την ε­ορ­τή τού Αμ­φια­ρά­ου, Μά­ντη και Βα­σι­λιά τού Άρ­γους. Στις γιορ­τές αυ­τές ε­τε­λού­ντο οι με­γά­λοι γυ­μνι­κοί α­γώ­νες.

Κ.Ρ.

Φω­το­γρα­φί­α τής μαρ­μά­ρι­νης στή­λης τού ψη­φί­σμα­τος.